Reuma is elke keer een stukje afscheid nemen van iets

Het eerste moment dat ik sporten een tijdje moest opgeven was toen ik 18/19 jaar was. Elke keer als ik tenniste ging ik door mijn rug. Naast de stevige pijn had ik een week nodig om te herstellen. En dat elke keer weer. Op dat moment heb ik het niet zo sterk ervaren als dat ik afscheid moest nemen van iets wat ik heel leuk vond. Ik was jong, had genoeg afleiding en op dat moment ontdekte ik zoveel nieuwe dingen. Dat is nu anders...

5 jaar geleden ben ik weer gestart met tennissen. Ik merkte weer de passie voor het spel en de energie die het mij gaf. Toch is er een kans dat ik tennis weer moet opgeven vanwege mijn gewrichtsklachten. Door niet meer te kunnen tennissen, voelt het ook alsof ik een stukje van mijn sociale leven moet opgeven. Natuurlijk word ik nog wel uitgenodigd, maar het voelt dan alsof je een beetje voor spek en bonen langs de zijlijn meedoet. En daar heb ik het toch een stuk lastiger mee dan toen ik tiener was.

Het is een soort verborgen verdriet die anderen niet kunnen zien. Alsof je te maken hebt met een rouwproces waarbij je afscheid moet nemen van iets wat je heel leuk vindt om te doen. Een tijdje terug kwam ik in gesprek met iemand tijdens de A.Vogel Reumadagen en zij zei treffend: 'reuma is elke keer een stukje afscheid nemen van iets.' Tot dat moment heb ik me dat eigenlijk nooit zo gerealiseerd, nu kan ik me dat goed voorstellen.

Ik ben benieuwd. Herken jij dit? Heb je ervaring met het opgeven van je passie vanwege reuma of gewrichtsklachten? En heb je tips? Laat het mij weten en lees de tips die ik heb ontvangen in één van de komende nieuwsbrieven terug zodat we elkaar hiermee kunnen helpen.

Geef jouw tip