Ton Werts (60) heeft syndroom van Reiter, reumatoïde artritis, ziekte van Bechterew en psoriasis

“Muziek is het beste medicijn, het zet mijn hoofd stil en brengt me tot rust”

“Jaren geleden praatte ik in mijn platenzaak honderduit over de limited editions van muziekalbums. Inmiddels heeft limited edition voor mij geen betrekking meer op muziek, maar op de aandoeningen die ik heb. Ieder jaar komt er wel weer eentje bij, de een nog zeldzamer dan de ander. Het begon allemaal vijfentwintig jaar geleden, op een vakantie in Tunesië. Daar liep ik een bacteriële infectie op. Die bacterie heeft vanaf dat moment mijn leven volledig op zijn kop gezet.

Inmiddels heb ik acht chronische aandoeningen, waaronder een aantal zeer zeldzame vormen van reuma. De eerste twaalf jaar na de diagnose ben ik stug door blijven werken. Ik ben opgevoed met het motto ‘niet zeuren maar aanpakken’ en heb dat ook lang proberen vol te houden. Strompelend liep ik uiteindelijk door mijn platenzaak.

Op sterk aanraden van de arts hebben we de winkel in 1999 verkocht. Voor mijn vrouw en mij begon toen een heel andere periode: opvoeden. Wij adopteerden twee kinderen uit Brazilië. Mijn vrouw moest de kost weer gaan verdienen, waardoor ik de opvoeding grotendeels voor mijn rekening nam. Dat trok een zware wissel op mijn gezondheid. Het viel voor de kinderen ook niet mee om dagelijks om te moeten gaan met een vader die veel pijn had en vaak in ziekenhuizen verbleef.

Maar we hebben samen doorgezet en ondanks de vele tegenvallers is het uiteindelijk allemaal goed gekomen. Ik probeer voor de buitenwereld vaak de schijn op te houden. Je wilt niet iedereen er continu aan herinneren dat je iets mankeert, ook niet je vrienden en familie.

Keerzijde is dat je daardoor vaak het begrip mist. Ze vinden me misschien een rare oude hippie die met zijn kromme rug niemand handjes schudt of kust en altijd blijft zitten waar hij zit. Weten zij veel dat ik dat moet overslaan om het risico op virussen te beperken.

Muziek als medicijn

De ziekte van Bechterew heeft mij psychisch het meest geraakt. Ik ging steeds meer krom lopen. En noem het ijdelheid, maar daardoor ging ik na verloop van tijd sociale situaties mijden. Ik wil niet ziek of oud overkomen.

Muziek blijft mijn allergrootste steun, het sleept me overal doorheen. Muziek zet mijn hoofd stil, brengt me tot rust. Ik lees, kijk en luister alles wat los en vast zit. Het grootste deel van mijn tijd breng ik thuis door. Vooral in de woonkamer, bij ons omgedoopt tot muziekkamer.

Overal staan boxen: van het schuurtje in de tuin, tot in de serre, de keuken en de badkamer aan toe. Mijn kasten bevatten duizenden albums en platen. Hardrock, R&B, blues, folk, klassiek, jazz – je kunt het zo gek niet bedenken.
Wat ik draai is trouwens niet specifiek afhankelijk van hoe het fysiek met me gaat.

Ik zeg wel eens: ik kan lopend instrumentale muziek aanzetten en ik kan kruipend van de pijn richting hardrock gaan. Muziek is voor mij het allerbeste medicijn en hoe het dan ook met me moge gaan, dat kan nooit van me worden afgepakt!”

Ton